Jan Paweł II

Gość

Jak juz wcześniej wpomniałam czasem pisze wiersze. Staram sie jednak by byly one radosne i pokrzepiajace! Chcialabym jednak pokazać Wam swój pierwszy wiersz, którego temat nie nalezy do najweselszych. Wiaze się z nim smierć Jana Pawła II! Chyba nie trzeba wyjasniac kim był i ile uczynil dla dobra ogołu! No ale dobra. Zaczynam!

Tyś jak matka mi najdroższy,
Niczym ojciec ukochany,
Jak rodzeństwo najmilejsze,
Leczysz wszystkie moje rany.
Jednoczysz me mysli,
Wypelniasz me serce
I nigdy nie dajesz zwyciężyc się męce.
Sprowadzasz mnie na zienię
I zawsze slużysz pomocnym ramieniem.

Nagle pustka.
Cały swiat juz płacze!
Zegnaj Ojcze,
Już Cie więcej nie zobaczę!!!

Lecz ja się nie poddam.
Pujde dalej! Przed siebie!
Mam twe książki, nauki,
mam po prostu Ciebie!
Zostaniesz w mym sercu!
Na zawsze, na stałe!
Bo Cię bardzo kocham,
Miłuje wytrwale.
I modlić się będę.
O ten swiat caly,
O drzewa, rośliny
O wody i skały.
Lecz prosze o siłe,
Zerknij czasem z nieba,
Bo Twej opieki,
Mi bardzo potrzeba!

Czekm na komentarze! Piszcie co chcecie! Pozdrawiam!